Επιθετικότητα και έφηβοι

...γράφει η Tsakoniati Styliani, MSc 

Ο όρος επιθετικότητα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να διατυπωθεί όπως επίσης και οι παράγοντες που προκαλούν την εκδήλωσή της, ενώ παράλληλα εμπλέκονται ποικίλα επιστημονικά πεδία στη διερεύνησή της. Σύμφωνα με τη θεωρητική προσέγγιση, οι συντελεστικοί παράγοντες, η φύση και ο ορισμός της επιθετικότητας έχουν διατυπωθεί με ποικίλες και τις περισσότερες φορές αντιφατικές απόψεις. Ωστόσο, δεν υπάρχει οποιοσδήποτε προσδιορισμός που να μην προκαλεί επιφυλάξεις αναφορικά με την πληρότητά του. Επιπρόσθετα, ο όρος επιθετικότητα χαρακτηρίζεται από αοριστία και γενικότητα για αυτό και είναι δύσκολο να διατυπωθεί τόσο ο όρος όσο και το πλαίσιο καθορισμού της (Ταρατόρη & Χατζηδήμου, 1997 στο Γραίκος, 2016), από τη στιγμή που εξαρτάται από ποικίλους παράγοντες, όπως τις προσωπικές στάσεις και ιδεολογίες, την κουλτούρα, τον πολιτισμό, και τη διαφοροποιημένη οπτική εξέτασης του συμβάντος εκδήλωσης επιθετικότητας, αναλογικά με τη θέση – ρόλος στην ομάδα, κοινωνική θέση - του θύματος, του δράστη (Ζάχαρης, 2003· Παπαδοπούλου & Μαρκουλής, 1986). Συγχρόνως, από την πλευρά της πολιτιστικής διάστασης του φαινομένου ο χαρακτηρισμός συμπεριφοράς ως επιθετικής είναι συνυφασμένος με την κρίση και άποψη του παρατηρητή, όπου σχετίζεται άμεσα με το φύλο του, το μορφωτικό του επίπεδο, τα βιώματά του, τον πολιτισμό από τον οποίο προέρχεται καθώς και από τους παράγοντες - τις ζημιογόνες επιπτώσεις για τον αποδέκτη, τις συνθήκες στο πλαίσιο των οποίων έγινε η επιθετική συμπεριφορά, αλλά και το ρόλο στην ομάδα, την κοινωνική θέση όπου κατέχει το θύμα και ο θύτης - (Καλατζή-Αζίζη & Ζαφειροπούλου, 2004· Ζάχαρης, 2003). Τέλος, η διαφορετική εννοιολογική αποσαφήνισή του στις διάφορες γλώσσες και κράτη δυσκολεύει την αποτύπωση του όρου (Αντωνίου & Κουτσούκου, 2011).

 

Για την προέλευση της επιθετικότητας οι σχετικές θεωρίες που θα μπορούσαν να καταγραφούν είναι οι εξής (Bandura, 1973 στο Ζάχαρης, 2003):  

·     Οι θεωρίες ψυχανάλυσης και εθολογίας. Στο πλαίσιο αυτών των θεωριών η επιθετικότητα αποκτά την ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης. Γίνεται αντιληπτή ως βασικό χαρακτηριστικό του ατόμου, το οποίο είναι συνδεόμενο με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα. Ως βιολογικός παράγοντας η επιθετικότητα πηγάζει από το ένστικτο της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης και γίνεται αντιληπτή ως αντίδραση, από τη στιγμή που απειλείται η ασφάλεια του ατόμου.

·    Θεωρία της κοινωνικής μάθησης. Στο πλαίσιο αυτής της θεωρίας η επιθετικότητα είναι αποτέλεσμα κοινωνικών παρεμβάσεων. Τα δε πρότυπα του κοινωνικού περίγυρου και οι κοινωνικοί παράγοντες ευθύνονται που ένα άτομο εκδηλώνει επιθετική συμπεριφορά.

Ωστόσο, η επιθετικότητα μπορεί να διακριθεί 1) στη συντελεστική κατηγορία η οποία αναφέρεται σε επιθετικές πράξεις οι οποίες δεν στοχεύουν στην ολοκλήρωση επιθετικών στόχων, όπως είναι η επιβολή της τιμωρίας στα παιδιά από τους γονείς έτσι ώστε να επιτευχθούν συγκεκριμένοι παιδαγωγικοί στόχοι 2) στην εχθρική κατηγορία, στο πλαίσιο της οποίας υπάρχει εσκεμμένη πρόθεση ενός ατόμου να βλάψει κάποιο άλλο άτομο και 3) στη παρορμητική κατηγορία στην οποία δεν συμπεριλαμβάνεται η σκοπιμότητα και ούτε η συχνότητα της πράξης της επιθετικότητας (Γραίκος, 2016).

Είναι αποδεκτό πως η επιθετικότητα αποτελεί μια δίσημη έννοια (Χηνάς & Χρυσαφίδης, 2000). Από τη μία μεριά η επιθετικότητα διαφοροποιείται σε επιθετικότητα ως «λειτουργική επιθετικότητα», η οποία έχει ως στόχο το άτομο να προβεί σε ενέργειες διεκδίκησης και το οποίο χαρακτηρίζεται από δυναμισμό καταφέρνοντας έτσι να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Από την άλλη μεριά η επιθετικότητα διαφοροποιείται σε «εχθρική ή βίαιη επιθετικότητα» στο πλαίσιο της οποίας το άτομο έχει την πρόθεση να βλάψει κάποιο άλλο άτομο (Χηνάς & Χρυσαφίδης, 2000 ·Κοντοπούλου, 2007). Με άλλα λόγια, η πρώτη έννοια διερευνά την επιθετικότητα σαν ένα στοιχείο το οποίο είναι στη φύση του ατόμου και το οποίο εκφράζεται με τρόπο άμεσο με ασυνείδητο τρόπο τις περισσότερες φορές, ενώ η δεύτερη έννοια αναφέρεται στην αντικειμενική εκτίμηση των παρατηρητών και στο είδος των αντιδράσεων.

Σχετικά με τη θεώρηση της επιθετικότητας ως «λειτουργική» ή διαφορετικά ως «ενόρμηση», αυτή γίνεται κατανοητή σαν μία ιδιότητα που έχει το άτομο και η οποία διακρίνει όλα τα ζωικά είδη και εκδηλώνεται με έναν μοναδικό τρόπο   εξαρτώμενη και ανάλογα με το φύλο, την ηλικία, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε ατόμου και την πολιτισμική προέλευση. Ο όρος επιθετικότητα σύμφωνα με τον Herbert (1998, στο Ringrose, 1999) περιλαμβάνει όλες τις μορφές τις οποίες φανερώνει το άτομο στην μεγάλη του προσπάθειά να διεκδικήσει και όλες τις ενέργειες που στοχεύουν στην άσκηση ελέγχου επάνω στο περιβάλλον. Βάση αυτής της τοποθέτησης γίνεται αντιληπτό πως η επιθετικότητα δεν είναι αποτέλεσμα μόνο αρνητικών στοιχείων, αλλά και θετικών. Ωστόσο, η συμπερίληψη της έννοιας της διεκδίκησης (για παράδειγμα ενός προνομίου, αντικειμένου, χώρου και άλλα) αποτελεί σημαντικό στοιχείο προκειμένου να επιβιώσει το άτομο. Η αποκάλυψη δε της διεκδίκησης προωθεί την επίδειξη πρωτοβουλία αλλά και υγιούς ανταγωνισμού ανάμεσα στα άτομα (Ringrose, 1999).

Προτεινόμενες βιβλιογραφικές αναφορές για ανάγνωση

Ελληνόγλωσση

Αντωνίου, Α.-Σ. & Κουτσούκου, Η. (2011). Μορφές βίας και επιθετική συμπεριφορά

στα τηλεοπτικά προγράμματα - Προτάσεις προστασίας της ψυχικής υγείας των ανήλικων τηλεθεατών στην Ελλάδα. Παιδαγωγικός Λόγος, Τόμος ΙΣΤ’, 2, 11–22.

Γραίκος, Ν. (2016). Σχεδιασμός ενδοσχολικών δράσεων πρόληψης και αντιμετώπισης

της επιθετικής συμπεριφοράς στο σχολείο. Οι ρόλοι των Συλλόγων Διδασκόντων, των γονέων και του Σχολικού Συμβούλου. Πρακτικά συνεδρίου. Σχολική βία και εκφοβισμός. Περιφερειακή διεύθυνση εκπαίδευσης κεντρικής Μακεδονίας. Θεσσαλονίκη.

Ζάχαρης, Δ. (2003). Επιθετικότητα και Αγωγή. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα

Καλατζή-Αζίζη, Α. & Ζαφειροπούλου, Μ. (2004). Προσαρμογή στο σχολείο:

Πρόληψη και Αντιμετώπιση Δυσκολιών στο σχολείο. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

Παπαδοπούλου, Δ. & Μαρκουλής, Δ. (1986). Θετικές και αρνητικές μορφές

κοινωνικής συμπεριφοράς. Θεσσαλονίκη: Άφων Κυριακίδη.

Χηνάς, Π. & Χρυσαφίδης, Κ. (2000). Επιθετικότητα στο σχολείο: Προτάσεις για

πρόληψη και αντιμετώπιση. ΥΠΕΠΘ 2000. Διαθέσιμο στο διαδίκτυο: http://www.pi-schools.gr/download/lessons/social/entypa/epithet1.pdf

Ξενόγλωσση

Ringrose, H. J. (1999). M. Herbert (1998). Clinical Child Psychology. Social

Learning, Development and Behaviour, 2nd edn. Chichester: Wiley (414 pp). Clinical Psychology & Psychotherapy, 6(5), 415–415. doi: 10.1002/(sici)1099-0879(199911)6:5<415::aid-cpp220>3.0.co;2-w   

 Online παραγγελίες παιδικών βιβλίων 

Δωρεάν έξοδα αποστολής σε Ελλάδα και Κύπρο 

 Βρείτε τα παιδικά βιβλία εδώ

Με τη φαντασία οδηγό, μαθαίνω να δημιουργώ...

Ένα κείμενο της δικής μας παιδαγωγού και Coach Βεντουρή Βασιλικής 

        «Μονάχα τα παιδιά ξέρουν τι ψάχνουν να βρουν» είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. Πώς; Μα φυσικά μέσα από το παιχνίδι. Όλοι μας γνωρίζουμε τη θεραπευτική αξία του παιχνιδιού. Το παιχνίδι δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Έτσι λένε για τα παιδιά. Εγώ θα πω και για τους μεγάλους το ίδιο. Να αφήσουν και εκείνοι τον εαυτό τους, για λίγο ή και για πολύ αν θέλουν, να γίνουν και πάλι παιδιά. Ας επιστρέψουμε στα παιδιά όμως τώρα. Μέσα από το παιχνίδι, το παιδί αποκτά δεξιότητες και νέες συμπεριφορές. Στο συμβολικό παιχνίδι ή παιχνίδι φαντασίας συχνά υπάρχουν αντικείμενα που τα χρησιμοποιούμε διαφορετικά. Είναι η κορίνα του bowling που γίνεται αφρόλουτρο για τις κούκλες, είναι δύο ποτηράκια το ένα μέσα στο άλλο που γίνονται ασανσέρ και μέσα τους μπαίνουν παιδάκια, είναι το κουτάλι που γίνεται το ραβδί της νεράιδας ή το τηλέφωνο για να πάρω τη γιαγιά μου. Το παιδί σαφώς και γνωρίζει ότι με το ποτήρι πίνουμε ή ότι με  το κουτάλι τρώμε. Γνωρίζει πολύ καλά τη χρήση τους.

        Τι κερδίζει όμως το παιδί όταν παίρνει το κουτάλι και το κάνει τηλέφωνο; Βρίσκει δικές του ιδέες και ανακαλύπτει νέους δρόμους. Αναπτύσσει τη δημιουργική του σκέψη, βρίσκει λύσεις, αναπτύσσει τη φαντασία του, οργανώνει τη σκέψη του και μέσα από τις ιστορίες που αναδύονται εξελίσσεται ο διάλογος του και η κοινωνικοποίηση του εφόσον παίζει και με άλλους. Μέσα από αυτές λοιπόν τις ιστορίες καλείται να βρει λύσεις σε πιθανά αδιέξοδα που προκύπτουν. Πόσο μάλιστα αν τα παιχνίδια που χρησιμοποίησε στις ιστορίες του είναι δικής του κατασκευής. Όταν παίρνει για παράδειγμα το ρολό από το χαρτί υγείας και το μετατρέπει σε ένα ψάρι ή δημιουργεί βραχιόλια από μακαρόνια ή κατασκευάζει ένα βάτραχο ή μία γάτα από ένα χάρτινο πιάτο ή φτιάχνει μία γλάστρα από χάρτινο ποτήρι. Κατά αυτόν τον τρόπο, αυξάνεται η δημιουργικότητά του, η συγκέντρωση του και η υπομονή του προκειμένου να πετύχει αυτό που θέλει. Επίσης,  μαθαίνει πως με τη φαντασία μπορείς να δημιουργήσεις και να βρεις εναλλακτικές. Γιατί η φαντασία είναι αυτή που σαν ενήλικας θα το βοηθήσει και θα ανακαλύψει εναλλακτικές σε ό,τι το απασχολεί. Η καλλιέργεια της φαντασίας θα ξεκινήσει από την προσχολική ηλικία, μέσα από το συμβολικό παιχνίδι. Όταν το παιδί βλέπει το ρολό αλλά μπορεί να φανταστεί ότι μπορεί να γίνει ένα μπρίκι, ένας αρκούδος, ένα ψάρι, ένας λαγός, ένα αυτοκίνητο κ.λ.π. Γιατί η φαντασία δεν έχει όρια και μαζί με τα παιδιά μας δημιουργούμε παιχνίδια που τους κινούν το ενδιαφέρον.

Διαδικτυακά μαθήματα Φιλαναγνωσίας - Εργαστήρι παραμυθιών

        Καλό θα ήταν αυτά τα παιχνίδια-κατασκευές να είναι μέσα από τις δικές τους εμπειρίες είτε από κάτι που έζησαν τα ίδια είτε από κάτι που είδαν κάπου π.χ. σε ένα παραμύθι. Αυτά έχουν ανάγκη τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας και όχι μόνο τις στημένες θεματικές ενότητες. Και καλά να ζουν στην επαρχία και να έχουν δει βιωματικά τον τρύγο. Και αναρωτιέμαι, έχει ανάγκη το τρίχρονο παιδί της πόλης να μάθει για τον τρύγο; Γιατί να το μάθει με το ζόρι και να μη μάθει για τα φανάρια που βλέπει καθημερινά στο δρόμο; Kαι πολλά άλλα παρόμοια θέματα. Ας μάθουμε λοιπόν στα παιδιά μας όσα είναι έτοιμα να μάθουν. Όσα έχουν δει να συμβαίνουν. Όσα έχουν ήδη γνωρίσει. Και το σημαντικότερο. Ας τους μάθουμε να αγαπούν τον εαυτό τους, τους φίλους τους, τον διπλανό τους γενικότερα και ας αφήσουμε τον τρύγο στην ησυχία του. Επίσης, κάποια στιγμή θα μάθουν και για αυτόν, να είστε σίγουροι! Όταν τους δημιουργηθεί πραγματικά η ανάγκη να το μάθουν, θα το ψάξουν και θα το μάθουν! Ας μάθουμε όμως πρώτα στα παιδιά μας ότι η αγάπη είναι ο καλύτερος μας δάσκαλος και κινητήριος δύναμη για όλα! Και ας μη ξεχνάμε γονείς και παιδαγωγοί ότι εμείς είμαστε τα πρότυπα τους! Παιδεία, λέει, είναι αυτό που μένει αφού ξεχάσεις αυτά που έμαθες στο σχολείο...

 Online παραγγελίες παιδικών βιβλίων 

Δωρεάν έξοδα αποστολής σε Ελλάδα και Κύπρο 

 Βρείτε τα παιδικά βιβλία εδώ

Η ΓΕΛΟΚΟΤΣΙΔΟΥ!

Ένα κείμενο της δικής μας παιδαγωγού και Coach Βεντουρή Βασιλικής

        Μία φορά κι έναν καιρό σε ένα χωριό πολύ μακριά ή πολύ κοντά από δω ζούσε μία πολύ αγαπημένη οικογένεια, η οικογένεια της Αριάδνης. Η Αριάδνη ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που όλο γελούσε και είχε πάντα τα μαλλιά της κοτσίδες για αυτό όλοι την φώναζαν «Γελοκοτσιδού».

        «Μαμά, πάω βόλτα έξω!» είπε η Αριάδνη στη μαμά της.

        «Μπουφάν, κασκόλ, γάντια, μπότες, κοτσίδες! Κούκλα. Έτοιμη είσαι, μικρή μου κυρία. Μην αργήσεις  Γελοκοτσιδού μου. Έως  τις 8:00, να είσαι πίσω!» της φώναξε η μαμά  ενώ η μικρή Αριάδνη είχε ήδη φύγει από το σπίτι .

        Περπάτησε πολύ. Περπατούσε και τραγουδούσε. Τραγουδούσε και γελούσε.

«Τι χαρά, τι χαρά

είναι έξω τα παιδιά

και γελούν και τραγουδούν

με αγάπη στην καρδιά»

       «Γεια σου Γελοκοτσιδού» της φώναξε η Μυρσίνη, η καλύτερή της φίλη η οποία  καθόταν στην πλατεία με τη μαμά της.

        «Γεια σου Μυρσίνη! Τα λέμε αύριο στο σχολείο» απάντησε η Γελοκοτσιδού, η Αριάδνη ήθελα να πω.

        Και η Αριάδνη προχωρούσε, τραγουδούσε και η ώρα περνούσε. Μέχρι που νύχτωσε και τότε ένας δυνατός κρύος αέρας φύσηξε.

        «Κρυώνω, κρυώνω» έλεγε μα ήταν ήδη πολύ μακριά από το σπίτι της.

        «Κάποια πόρτα θα χτυπήσω» σκέφτηκε.

Τοκ, τοκ….

        «Ποιος είναι;» ακούστηκε μία φωνή, όχι και τόσο γλυκιά.

        Η Αριάδνη δεν πρόλαβε να απαντήσει και η πόρτα είχε ήδη ανοίξει.  

        «Είσαι μία μά….» πήγε να πει η Αριάδνη πολύ φοβισμένα μα η γυναίκα αυτή διέκοψε  το μικρό κορίτσι.

        «Τι θες;» της είπε με δυνατή φωνή και αυστηρό ύφος.

        Το κορίτσι φοβήθηκε και άρχισε να τρέμει.

        «Ξέρετε είμαι η Αριάδνη. Βγήκα να περπατήσω, κρύωσα  και θα ήθελα…»

       «Είσαι ένα μικρό και ενοχλητικό κοριτσάκι. Και τι απαίσιες κοτσίδες είναι αυτές;» τη διέκοψε και πάλι. «Χαχαχα! Εγώ είμαι η Σάρα, η μάγισσα. Δεν ξέρεις ότι δεν ενοχλούμε και δε χτυπάμε ξένες πόρτες;»

        «Λίγη αγάπη ήθελα. Κρυώνω, ξέρετε» είπε το μικρό κορίτσι ενώ η καρδιά της έτρεμε από φόβο.

        «Χαχαχα! Αγάπη; Τι αηδίες είναι αυτές; Έχεις το θράσος και ζητάς! Χαχαχα». Και τότε η μάγισσα της είπε:

     «Επειδή πολύ με ενοχλείς, πρέπει να σκεφτώ τι θα σε κάνω. Το βρήκα! Θα σε μεταμορφώσω σε πέτρα. Ούτε θα μιλάς, ούτε θα με ενοχλείς». Και τότε η μάγισσα είπε:

«Άμπρα κατάμπρα , μία γρήγορη κατάρα

πέτρα γίνε στο λεπτό

και κόρη θα ξαναγίνεις

αν ακούσεις Σ’ αγαπώ»

        Το κορίτσι πάγωσε, χλώμιασε και μέχρι να πεις κύμινο είχε ήδη γίνει μία πέτρα. Και κάπως έτσι, η Αριάδνη μας ήταν πια μία πέτρα μπροστά στην αυλή του σπιτιού της Σάρας.

         Η Σάρα, η μάγισσα είχε ρίξει πολλές  κατάρες σε αυτό το χωριό και ξέρετε γιατί; Ξέρετε γιατί έκανε τόσο κακό στους ανθρώπους; Γιατί έλειπε από την καρδιά της…

Η ΑΓΑΠΗ!

          Όποιος λοιπόν περνούσε από το σπίτι και ήταν θυμωμένος μαζί της, κλώτσαγε και την πέτρα που έβλεπε. Όλοι ήταν θυμωμένοι με τη Σάρα. Όλοι κλώτσαγαν την πέτρα. Όλοι πίστευαν πως ήταν απλώς μία πέτρα. Και φυσικά η πέτρα αυτή δεν πάθαινε τίποτα. Ούτε πονούσε, ούτε έσπαγε, ούτε τίποτα. Ήταν μία γερή πέτρα! Τα χρόνια πέρασαν και η πέτρα παρέμεινε εκεί.

Παραμύθια για παιδιά

     Ένα ηλιόλουστο πρωινό όμως, μία νεράιδα, η νεράιδα Χρυσανθέμη  καθώς πετούσε ψηλά στον ουρανό, προσγειώθηκε  σε  ένα δέντρο και τσουπ κατέβηκε κάτω. Τότε,  αντίκρυσε δίπλα της ένα σπίτι. Ήταν το σπίτι της Σάρας.

        «Αχ ένα σπίτι. Παράξενο σπίτι» είπε. «Θα χτυπήσω, δε θα χτυπήσω. Θα χτυπήσω,  δε θα χτυπήσω» σκεφτόταν. Όσο σκεφτόταν τόσο πλησίαζε όλο και πιο κοντά στην πόρτα μέχρι που…. σκόνταψε πάνω σε μία πέτρα. Στην Αριάδνη δηλαδή. Τότε στάθηκε, έσκυψε, έπιασε την πέτρα και της είπε: «Με σταμάτησες. Μου είπες να μην προχωρήσω. Θα σε ακούσω!» και τότε ξανά άφησε την πέτρα κάτω και γύρισε να φύγει. Και ενώ ήδη προχωρούσε σκεφτόταν «η πέτρα αυτή  με έσωσε». Και τότε γύρισε ξανά πίσω. Την έπιασε από κάτω, την πήρε αγκαλιά, άνοιξε τα φτερά της  και πέταξαν μαζί ψηλά στον ουρανό. Καθώς η Χρυσανθέμη πετούσε, κρατώντας σφιχτά την πέτρα που την προστάτεψε από το σπίτι της μάγισσας, πέταξαν πάνω από ένα άλλο σπίτι, το σπίτι του μικρού Ορφέα. 

        Εκεί στην αυλή, έπαιζε ο Ορφέας με τους δύο πολύ καλούς του φίλους, τον Στέφανο και τον Μανώλη.

         Η Χρυσανθέμη μόλις είδε τα αγόρια, κατέβηκε  και κρατώντας την πέτρα αγκαλιά κρύφτηκαν πίσω από ένα δέντρο. Στην αυλή αυτή, στον κήπο, τα τρία αγόρια έπαιζαν με το χώμα, τις πέτρες και τα ξυλαράκια.

        «Ένα, δύο, τρία, κάτω!» φώναζαν ενώ έφτιαχναν πύργους με τις πέτρες και αεροπλάνα με τα ξυλαράκια. Και όσο τα αγόρια έπαιζαν και γελούσαν, η Χρυσανθέμη τους κοιτούσε πίσω από το δέντρο. Έβλεπε και η πέτρα. Μα, αυτό το ήξερε, μόνο εκείνη!

        «Εκεί θα σε πάω!» είπε η Χρυσανθέμη στην πέτρα που κρατούσε.

         Και κάπως έτσι, η πέτρα μπήκε στο παιχνίδι των παιδιών. Η Χρυσανθέμη τότε όλο χαμόγελο  πέταξε και πήγε να βοηθήσει κάποιο άλλο σπίτι που την είχε ανάγκη. Αυτή ήταν η δουλειά της, άλλωστε, να βοηθάει τον κόσμο και να μοιράζει αγάπη.  

        «Ώρα να μαζευτείτε στα σπίτια σας, αγόρια» φώναξε η μαμά Χαρά, η μαμά του Ορφέα.

       «Λοιπόν, ο καθένας μας ας πάρει σπίτι του μία πέτρα και ένα ξυλαράκι» πρότεινε ο Ορφέας στους φίλους του λίγο πριν φύγουν για τα σπίτια τους. Τα δύο αγόρια συμφώνησαν και έφυγαν. Μαντέψτε ποιά πέτρα πήρε μέσα στο σπίτι ο Ορφέας.

        Και ενώ οι μέρες και τα χρόνια περνούσαν ο Ορφέας είχε γίνει πιο έφηβος και η πέτρα παρέμενε στο σπίτι του.

          «Τι όμορφα μάτια» σκεφτόταν η πέτρα κάθε φορά που έβλεπε τον Ορφέα! «Κρίμα που δεν μπορεί να καταλάβει ότι και εγώ είμαι ένα κορίτσι. Κρίμα που δεν μπορεί να καταλάβει ότι και εγώ τώρα τον βλέπω. Κρίμα που εκείνος τώρα βλέπει απλά μία πέτρα». 

        Ένα πρωινό Σαββάτου η μαμά Χαρά είπε στον Ορφέα: «Το δωμάτιό σου χρειάζεται καθάρισμα. Άνοιξε τις κούτες με τα παιχνίδια σου. Δε χρειάζεται να έχεις πια αυτές τις κούτες στο δωμάτιο σου. Πάρε μία σακούλα και άδειασε τες. Να τα χαρίσουμε σε άλλα μικρά παιδιά». Και τότε ο Ορφέας ξεκίνησε την τακτοποίηση. Γέμισε τη σακούλα με μολύβια, χαρτιά, αυτοκινητάκια και τότε έπιασε στα χέρια του την πέτρα που ήταν πάνω στο γραφείο του εδώ και χρόνια.

«Εσένα δεν θα σε πετάξω. Εσένα, ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ» της είπε .

        Τότε, το δωμάτιο του Ορφέα άστραψε. Σαν να είχε μπει ο ίδιος ο ήλιος μες στο σπίτι. Ο Ορφέας ζαλίστηκε από το φως και ένα, δύο, τρία, η πέτρα είχε γίνει ξανά ένα γλυκό και χαμογελαστό κορίτσι με τις κοτσίδες του. Ήταν η… Γελοκοτσιδού! Πόσο της είχε λείψει να την λένε έτσι….

        «Η Σάρα» ήταν η πρώτη κουβέντα της Αριάδνης στον Ορφέα. «Πάρε με αγκαλιά και έλα να σου πω, τι έγινε»  είπε στον Ορφέα και κάπως έτσι, το μικρό αγόρι που πλέον είχε μεγαλώσει άκουσε την ιστορία από την αρχή.

        «Θα σε προσέχω. Από δω και πέρα εγώ θα σε προσέχω μα πρέπει πρώτα να σε πάω στη μαμά σου. Θα έχει ανησυχήσει! Να της πούμε ότι είσαι καλά και αύριο ετοιμάσου για μία αποστολή».

        «Αύριο;»

        «Ναι αύριο. Θα πάμε στη Σάρα!» είπε  όλο αποφασιστικότητα ο Ορφέας, που πλέον ήταν ο ήρωας της Αριάδνης.

        «Στη Σάρα; Μα.. φοβάμαι» είπε το κορίτσι.

       «Ναι, στη Σάρα! Θα πάρω και την κιθάρα μου μαζί και θα πάμε να της τραγουδήσουμε. Μόνο έτσι θα γεμίσει η καρδιά της αγάπη γιατί αυτό χρειάζεται. ΑΓΑΠΗ!!!!!!!!!»

 Online παραγγελίες παιδικών βιβλίων 

Δωρεάν έξοδα αποστολής σε Ελλάδα και Κύπρο 

 Βρείτε τα παιδικά βιβλία εδώ