...γράφει η Tsakoniati Styliani, MSc
Η ιστορία του Αιγαιόγλαρου χρειάζεται διορθώσεις / αλλαγές μα και εικόνες. Μπορείτε να βοηθήσετε;
Διαδικτυακά μαθήματα Φιλαναγνωσίας - Εργαστήρι παραμυθιών
Διαβάστε το πιο κάτω παραμυθάκι και ελάτε να γράψουμε το δικό μας
Η ιστορία του Αιγαιόγλαρου ξεκινά κάπως έτσι..
Αιγαιόγλαροι ζούσαν μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μεγάλο δεντρόσπιτο πάνω στα σύννεφα φτιαγμένο. Η τεράστια αυλή, τα πολλά παράθυρα και η μαγική πόρτα από μούρο έκαναν ξεχωριστό το Γλαροτροφείο. Κάθε φορά που χτυπούσε το κουδούνι, το μούρο έλιωνε και γινόταν χυμός για τους μικρούς Αιγαιόγλαρους. Όταν ερχόταν η ώρα να επιστρέψουν όλοι στο δεντρόσπιτο ένα νέο μαγικό μούρο γινόταν η πόρτα του γλαροτροφείου.
Τα πολύχρωμα αισθήματα και η μεγάλη καρδιά ενός Αιγαιόγλαρου, τον έκαναν ξεχωριστό και αγαπητό. Η ζωή του στο Γλαροτροφείο ξεκίνησε όταν ήταν μόλις ενός έτους. Ήταν ανήσυχο παιδάκι ιδίως τα βράδια γιατί έβλεπε άσχημα όνειρα.
Σκεφτόταν.. συνέχεια αναρωτιόταν το γιατί.
“Γιατί να με παρατήσουν; Δεν ήμουν καλός γλάρος; Έκανα ζημιές και δεν με ήθελαν; Δεν είχαν χρήματα να με μεγαλώσουν, γι’ αυτό με άφησαν στο γλαροτροφείο; Μήπως είχαν κάποιο ατύχημα και δεν ζουν;» Έλεγε συνέχεια ο Αιγαιόγλαρος.
Η καλή κυρία που τον πρόσεχε όλο του έλεγε:
“Λίγη υπομονή και πίστη και όλα θα αλλάξουν
κλείσε τα ματάκια σου
και όλα θα περάσουν.”
Λάτρευε να κοιμάται ακούγοντας αυτά τα λόγια.
Τα πρωινά του ήταν διαφορετικά, περνούσε πιο ευχάριστα η ώρα γιατί έπαιζε με τους φίλους του «πετρούλες». Το αγαπημένο παιχνίδι όλων των παιδιών που ζούσαν στο γλαροτροφείο.
Στο παιχνίδι αυτό τα παιδιά μάζευαν τουλάχιστον πέντε πετρούλες ο κάθε ένας. Έπειτα, τις ζωγράφιζαν ή τις σημάδευαν για να μπορούν να τις ξεχωρίζουν από τις άλλες. Είχαν πέντε ευκαιρίες να ρίξουν τις πετρούλες τους όσο πιο μακριά γίνετε αλλά χωρίς να ακουμπήσουν τις πετρούλες ενός άλλου παίκτη. Θα με ρωτήσετε γιατί άρεσε ένα τέτοιο παιχνίδι, τόσο απλό και χωρίς νόημα για τους περισσότερους, στα παιδιά;
Ίσως η απάντηση βρίσκεται στην ευτυχία που ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο τους όταν έπαιζαν αυτό το παιχνίδι.
Έτσι περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, ώσπου…. μια μέρα μαθαίνει πως κάποιοι τον αναζητούν και θέλουν να τον συναντήσουν.
«Ποιοι είναι; ποιος με ψάχνει πάλι; Αφού τους είπα πως δεν θέλω να αποκτήσω γονείς. Θέλω να μείνω εδώ για πάντα..» Μουρμουρούσε και πετούσε από κλαδί σε κλαδί ανήσυχος ο Αιγαιόγλαρος.
Εκείνο το βράδυ ήταν τόσο ανήσυχος που ακόμα και τα φτερά του άλλαξαν χρώμα. Από άσπρα έγιναν μπλε, σαν τον ουρανό.
Επιτέλους ξημέρωσε και η μεγάλη στιγμή της γνωριμίας έφτασε! Τον αναζητούσε η κυρία Χουλιαρομύτα και ο κύριος Ασυμόγλαρος. Παρόλο που τους έβλεπε για πρώτη φορά τους συμπάθησε, φάνηκε από τον τρόπο που άνοιξε τα φτερά του και πέταξε προς το μέρος τους! Ήταν η πρώτη φορά που ο Αιγαιόγλαρος συμπαθεί τόσο γρήγορα αγνώστους. Είπαν πολλά, μα το πιο σημαντικό είναι πως θέλουν να γίνει το παιδάκι τους, αν και ο ίδιος το θέλει.
Εκείνος είπε: “Είστε σίγουροι πως θέλετε να γίνω το παιδί σας;”
Εκείνοι τον πήραν μια τεράστια αγκαλιά και του είπαν: “Δεν έχουμε υπάρξει πιο σίγουροι”
“Όμως, για να γίνει αυτό επίσημα θα περάσει αρκετός καιρός.” είπαν.
Τι είναι πάλι αυτό το ‘επίσημα’; Αναρωτήθηκε. Όλο παράξενες λέξεις λένε οι μεγάλοι. Δεν έδωσε σημασία σε αυτό, δεν ρώτησε τι σημαίνει. Του είπαν, επίσης, πως πρέπει να περάσουν από κάποια τεστ. Πάλι δεν κατάλαβε. Τι τεστ είναι αυτά; Μήπως είναι σαν αυτά που γράφουμε στο σχολείο; Μουρμούρησε..
Η μέρα έφτασε, όλα πήγαν καλά, ο γλάρος είχε τη δική του οικογένεια. Αύριο είναι η πρώτη του μέρα στο Γυμνάσιο, νιώθει ευτυχισμένος αλλά και προβληματισμένος. Φοβάται, μήπως στο σχολείο μάθουν πως είναι υιοθετημένος και τον κοροϊδεύουν. Γι’ αυτό, πρέπει ν’ αναλάβουμε δράση ώστε κανένας απ’ εδώ και πέρα να μην τον κάνει να στεναχωρηθεί! Τι λέτε μπορούμε;
Διαδικτυακά μαθήματα Φιλαναγνωσίας - Εργαστήρι παραμυθιών
Βρείτε τα παιδικά βιβλία εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου